Βιταμίνη Β12 είναι το γενικό όνομα μιας ομάδας συγγενικών ουσιών μικροβιακής προέλευσης. Παρόλo που είναι η βιταμίνη που χαρακτηρίστηκε τελευταία η ιστορία της είναι μεγάλη, χρονολογούμενη από το 1824 όταν ο Combe πρότεινε τη σχέση μεταξύ κακοήθους αναιμίας, μιας αρρώστιας χαρακτηριζόμενης από ελαττωματικό σχηματισμό των ερυθρών αιμοσφαιρίων με διαταραχές του πεπτικού συστήματος.
Συμπληρωματική μελέτη για την μεγοβλαστική ή κακοήθη αναιμία, ειδικά η εργασία του Addison, συνεχίστηκε για περισσότερα από 100 χρόνια πριν ο G. Minot και ο W. Murphy αναφέρουν ότι μια δίαιτα που περιείχε μεγάλα ποσά ήπατος επανέφερε στο φυσιολογικό επίπεδο τα ερυθρά αιμοσφαίρια σε ασθενείς με κακοήθη αναιμία. Αυτή η εντυπωσιακή κλινική ανακάλυψη βασίστηκε στη διαπίστωση των Whipple και Robscheit-Robbins ότι το συκώτι ήταν προς όφελος της ανάπλασης του αίματος σε σκύλους με αναιμία. Για αύτη τους την εργασία οι Whipple, Minot και Murphy τιμήθηκαν με το βραβείο Νομπέλ ιατρικής και φυσιολογίας το 1934.
Το 1929 ο Castle συνδύασε την εργασία του Combe και Addison με αυτή των Whipple, Minot και Murphy με το να προτείνει ότι ένας εξωγενής και ένας ενδογενής παράγοντας εμπλέκονται στον έλεγχο της κακοήθους αναιμίας. Ο εξωγενής παράγοντας, από την τροφή, είναι η βιταμίνη Β12 . Ο ενδογενής παράγοντας είναι μια ειδική Β12-δεσμεύομενη πρωτεΐνη (IF) εκκρινόμενη στο στομάχι. Αυτή η πρωτεΐνη χρειάζεται για την προσρόφηση της βιταμίνης Β12.
Η έρευνα για τα επόμενα 20 χρόνια επικεντρώθηκε στον καθαρισμό του εξωγενούς παράγοντα από το ήπαρ. Η εργασία ήταν αργή και κοπιαστική, διότι κλάσματα δοκιμαζόταν σε ασθενείς με κακοήθη αναιμία. Η ανακάλυψη από τον Dorner ότι ο Lactobacillus lastis χρειάζεται εκχυλίσματα ήπατος για την ανάπτυξη του επιτάχυνε κατά πολύ τη διεργασία για την απομόνωση της. Το 1948, ομάδες στο Merck των ΗΠΑ και στο Glaxo της Αγγλίας ανέφεραν την απομόνωση της βιταμίνης Β12 (κυανοκοβαλαμίνης) ως κρυσταλλική κόκκινη χρωστική. Το όνομα Β12 ορίσθηκε για τον παράγοντα αυτό διότι ο αριθμός 12 ήταν ο πρώτος διαθέσιμος στον κατάλογο των βιταμινών Β. Η κλινική αποτελεσματικότητα αυτού του υλικού στην θεραπεία της κακοήθους αναιμίας καθιερώθηκε γρήγορα.
Παράλληλα παρατηρήθηκε το 1930 ότι τα περισσότερα εκτρεφόμενα ζώα είχαν ανάγκη από έναν παράγοντα εκτός από της μέχρι εκείνης της εποχής γνωστές βιταμίνες. Η έλλειψη αυτού του παράγοντα έγινε εμφανής, όταν ταΐστηκαν κότες ή χοίροι με μια δίαιτα που περιείχε μόνο φυτικές πρωτεïνες και έγινε εμφανής ο αργός ρυθμός ανάπτυξης και υψηλή θνησιμότητα. Έγινε εμφανές ότι ο απαιτούμενος παράγοντας, οριζόμενος ως ζωικός πρωτεϊνικός παράγοντας, ήταν παρών σε ζωικές πηγές, όπως το κρέας και εκχυλίσματα ιστών, γάλα, τυρόγαλα και στην κοπριά των αγελάδων. Μεταγενέστερα της απομόνωσης της, αποδείχθηκε ότι η βιταμίνη Β12 είναι η ίδια με τον ζωικό πρωτεϊνικό παράγοντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου